ارزیابی قابلیت استفادۀ کاربردی از دو گونه گراس بومی ایران

امروزه، احداث و نگهداری از چمن ها به دلیل نیاز آبی زیاد آنها، با تردیدهای جدی مواجه شده است. بنابراین، شناسایی گونه های بومی و مرتعی مقاوم به خشکی و معرفی آنها به عنوان چمن، نه تنها در کاهش مصرف آب مؤثر است، بلکه سبب حفظ منابع ژنتیکی کشور نیز می شود. در این تحقیق، دو گونۀ ‘علف گندمی’ و ‘بروموس’ به عنوان گونه های بومی، با چمن ‘ریگراس’به عنوان شاهد مقایسه شدند. پس از استقرار و پوشش کامل سطح گلدان ها در فضای باز، سطوح چمن زنی 2، 4 و 6 سانتی متر به صورت هفتگی بر روی گونه ها اعمال شد. میزان رشد شاخساره، پنجه زنی، رنگ و عرض برگ، وزن تر و وزن خشک به صورت هفتگی در طول آزمایش اندازه گیری شدند. نتایج به دست آمده نشان داد که گونۀ ‘بروموس’ به دلیل داشتن بافت نامناسب (عرض برگ بیشتر از 3 میلی متر) و تراکم کم، برای استفاده در فضای سبز مناسب نیست. در مقابل، گونۀ ‘علف گندمی’ با وجود بافت خشن تر و رنگ کمتر نسبت به ‘ریگراس’، از پنجه زنی بیشتر، رنگ قابل قبول (59/7) و بافت مطلوب (عرض برگ حدود 2 میلی متر) برخوردار بود. همچنین سطح 2 سانتی متری، بهترین ارتفاع چمن زنی برای گونه های تحت مطالعه معرفی شد.